Mijn naam is Jayne Salisbury-Jones. Ik wil mijn verhaal graag met jullie delen, omdat ik geloof dat het zoveel andere ouders kan helpen met hun geestelijke gezondheid.

In 2018 was ik in verwachting van mijn eerste kindje. Ik was leraar en pas getrouwd. Alles was perfect. Helaas verliep mijn zwangerschap niet zoals verwacht en ben ik uiteindelijk gestopt met werken en nooit meer teruggegaan.

Na 13 weken kreeg ik de diagnose bilaterale liesbreuk en had ik moeite met lopen. Ik kreeg toen PGP en na 30 weken werd de diagnose ernstige pre-eclampsie gesteld.

Mijn zoon werd geboren via een spoedkeizersnede en direct daarna werd ik opgenomen op de intensive care, met longoedeem, sepsis en eclampsie.

Het was een absolute nachtmerrie! Ik vocht niet alleen voor mijn leven, maar ik miste ook de eerste week van het leven van mijn kind en alle belangrijke hechtingsmomenten.

Gelukkig heb ik het overleefd, ik heb een langdurig gezondheidsprobleem, maar ik ben er tenminste nog.

 

Mijn geestelijke gezondheid nam een wending voor het ergste. Ik was zo bang dat ik dood zou gaan, zo bang dat mijn zoon zonder zijn moeder zou zijn, boos en schuldig. Ik miste mijn eerste week met hem en verliet hem, boos dat ik niet het perfecte familiemoment kreeg toen mijn zoon werd geboren , boos dat ik thuis veel steun nodig had, en uiteindelijk verloor ik mijn baan vanwege een slechte gezondheid, wat me extra stress bezorgde over hoe ik het financieel zou redden en de druk die dit op mijn man legde.

 

Mijn hele leven was veranderd en ik had het gevoel dat ik alles kwijt was. Ik was een nieuwe moeder, maar een angstige depressieve puinhoop.

Ik herkende tekenen van mijn neerwaartse spiraal en verwees mezelf naar ptss- en cgt-cursussen.

Deze hielpen me destijds echt, maar toen ik weer thuis was en vooral in de stille en donkere nacht, zou ik het echt moeilijk hebben.

 

Ik heb altijd een manier gehad met woorden, heb mijn mening uitgesproken en ben behoorlijk bot geweest. Dit zette me aan het denken over waarom niemand ooit eerlijk was over de geboorte van een kind. Waarom heeft iemand je ooit de impact verteld, de implicaties voor de gezondheid, de wat als, hoe moeilijk het was om een pasgeboren baby te krijgen?

Ik besefte dat mijn omstandigheden rond de bevalling behoorlijk extreem waren, maar zelfs de dagelijkse dingen na de geboorte waren moeilijk en er werd nooit over gesproken.

 

Om mezelf op te vrolijken en mijn geest bezig te houden op mijn echte dieptepunten, begon ik grappige, eerlijke, aangrijpende poëzie te schrijven. 

Dingen die ik wilde zeggen die nog nooit waren gezegd. Dingen waarvan ik vind dat mensen ze moeten zeggen. Nadat ik dit een paar weken had gedaan, las mijn man er een paar en zei dat ik er een paar op Facebook moest zetten omdat ze andere mensen konden helpen en aan het lachen konden maken, ze het gevoel konden geven dat ze niet de enige zijn die de dingen voelen die ik doe.

Dus heb ik een Facebook-pagina opgezet met de naam 'Wat ze je niet vertellen over moeder zijn'.

Elke dag voegde ik een gedicht toe aan de pagina, en tot mijn verbazing nam de pagina een hoge vlucht. 

Ik had mensen van over de hele wereld die me berichten stuurden. Lachen, instemmen, me bedanken voor het zeggen van de dingen die mensen nooit zeggen, me vertellen hoe eenzaam ze zich voelden en ze waren blij dat zij het niet alleen waren.

Het was ongelooflijk. 

 

Na enkele maanden werd ik gecontacteerd door een uitgever die vroeg of ik van mijn schrijven een boek wilde maken.

Mijn gezondheid was nog steeds slecht en ik moest gewoon omgaan met het leven, dus ik weigerde.

Toen alles een beetje tot rust kwam, besloot ik contact met hen op te nemen om te zien of ze nog steeds bereid waren om van mijn werk een boek te maken en ze gingen akkoord. 

 

Op 31 augustus 2022 verscheen mijn boek ‘Wat ze je niet vertellen over mama zijn’.  Dit is nog steeds absoluut te gek voor mij. Het voelt alsof ik in een andere wereld ben. 

Het boek staat op Amazon en in alle grote boekhandels wereldwijd. 

Nooit had ik me in al mijn tegenspoed kunnen voorstellen dat er een succesverhaal zou kunnen ontstaan. 

 

Dit boek heeft mij gered! En ja ik heb nog steeds mijn struggles, maar ik heb een focus. Ik heb mijn volgers op mijn Facebook-pagina, waar ik nog steeds dagelijks een gedicht op upload. We zijn nu een familie van ouders. En natuurlijk heb ik mijn prachtige zoon. Mijn reden om door te gaan. Mijn reden om 's ochtends op te staan, om beter te worden. 

Mama-schuld gaat nooit weg, maar ik heb geleerd ermee om te gaan.

 

Ik wil dat mijn boek andere ouders en mensen die worstelen met geestelijke gezondheid helpt. Het hele idee erachter is: het is oké om niet oké te zijn, het is oké om te zeggen hoe je je voelt, het is oké om te lachen en te huilen, en het allerbelangrijkste: we zitten allemaal in hetzelfde schuitje.